İşte bu yüzden.

Rock n' roll defterimi kapatalı epey oluyor (işin ruhu başka; the clash tişörtümü hala giyerim orası ayrı). Sıkılıyorum, yeni keşfettiğim bir şey olmayınca zaten aynı şarkılar aynı gruplar aynı albümler. Sadece gece çıkınca duyduğumda eski güzel ve eğlenceli ve skandal dolu yıllar geliyor aklıma ve eğleniyorum. Evet yeni gruplar var (the killers, ...) ama onları da B.' nin yılbaşı kartımda yazdığı gibi "yeni rock gruplarını sevmeyen anotherstar'ım benim" şeklinde özetlenirse sevmiyorum, dinlemiyorum, ilgilenmiyorum.
whatever ...

Rock n' Roll sayesinde uzun bir yol gittim ve Kyota Jazz Massive'e kadar geldim. Sanıyorum benimle benzer bir müzikal yoldan geçen U. var ve belki de o yüzden onunla görüştüğümde çok mutlu oluyorum. Çocukken aynı şeyleri dinleyip aynı rock n' roll sevdası ile coşarken bugün de yine aynı şeyleri dinliyoruz aynı dilden konuşuyoruz. O yüzden de buluştuğumuz her zaman benim için büyük eğlence; aynı riff'leri hayran oluyoruz, aynı plaklara " işte bu" diyoruz, aynı soul şarkıcılarının sesinde kendimizi kaybediyoruz. Nadir bulunan güzel bir şey bizimkisi.
Benim rock n' roll 'um bugün Kyoto Jazz Massive, 4 hero, Jazzanova U.F.O 'dur (veya veya hip hop'tır; mosdef, common, rakim, public enemy'dir). Gerisi cidden eğlence; biranın yanında fındık fıstık misali eski günlerin kıpırtısı. Ve işte yukardaki şarkıdır benim içimi bugün kıpırdatan, rock n' roll diye hissettiren ( yoksa rocker boy gibi 3 grup 10 albümle kalırdım). Mind Expansions by Kyoto Jazz Massive.

P.S. rock n' roll lafı bizde hep 50li yılların müziğini çağrıştırır. chuck berry olsun, little richard olsun, fats domingo olsun; hep o isimler gelir akla. ama değil. rock = rock n' roll. ben de aynı hatayı yapardım 13-14 yaşlarında ama sonradan öğrendim ki hepsi aynı manaya geliyor. biz burada sadece o gelişimi yaşamadığımız için o kalıplara sokuyoruz (rock n' roll müzik tarihi, 1, . m. bu sana)