Hayatta okuduğum gördüğüm en sığ insanlardan. Gel gör ki sığ insanların cahil insanların itibar gördüğü ülke Türkiye'nin en bilindik en köklü gazetelerinden Hürriyet de bünyesinde bu kadar sığları bir arada tutmayı başaran gazetelerden. Misal
Sibel Arna. Hoş, kendisinin özellikle yapılmış tavşan dişlerinden, zengin koca bulup parayla delirmesinden, moda adına sıfır algısı olup bir de üstüne üstlük çoğu markayı yanlış telaffuzundan ve tabii
yeni zenginliğin (nouveau riche diyoruz onun gibilere) içindeki görgüsüzlüğü ortaya çıkarmasından bahsetmeyeceğim de (
merak eden pazar günü çıkan "dadı ile tatil" konulu yazısını okuyabilir), eski patronu
Ertuğrul Özkök'ün bugünkü yazısı diyeceğim. Müzikten anlamayıp köşesinde müzikten bahseden, hatta damadının başında olduğu eski şirketinden çıkan albümleri övdüğü (
müzik camiasına eskiden dmc, "damat music company" olarak anılırdı) yazılar yazan
Ertuğrul Özkök yine şaşırtmayıp benzer bir yazı, her zamanki gibi duygu yüklü satırlar yazmış E. Clapton & S. Winwood konserinde o kadar duygulanmış o kadar hissetmiş en sonunda şu cümlelerle bitirmiş:
"
en harikulade insanlar, en efsane müzik, o da en kötü günde dinlenir. hayatımda bir eric clapton- stevie winwood konseri geçti. ve içimdeki her şeyi tek tek yeniden dinledim. boğaz köprüsü baştan çıkaracak kadar ışıl ışıldı ve gökyüzüne bakarak haykırdım: allahım artık her şeye hazırım".
"
Çüş" demek istiyorum cidden. Yani benim anlayamadığım bir duygusallık, bir mübalağa sanatı. Nedense köşe yazarı olan bütün İzmir'lilerde böyle bir abartı durumu var. Hepsi bir duygusal hepsi bir romantik, hepsi bir
zeytin- taş baskı zeytinyağı-multi kulti egeli İzmir bir romans içerisindeler. Bilmiyorum herhalde benim burada doğup büyüyüp, öküz ve duygusuz büyük şehir çocuğu olmam sebebiyle zorlanıyorum bu tarz duygusallıkları anlamakta. Ancak ben ki müzikle kendisini kaybedebilen insanlardanım, kendimden geçebiliyorum sevdiğim şarkıları dinleyince, ne yaptığımı bilemiyorum ama bir gün olsun
(ki hadi bu kötü bir günümde dinlediğim şeyler olsun) gökyüzüne haykırışlarda bulunmadım.
Ayrıca kendisine haberim var ki, yazısında bahsettği şarkılardan biri olan
" Georgia on minde" değil
"Georgia on my mind'dır. Kim bilir belki de baskı hatasıdır. Bundan ayrı herhalde yine bir başka "baskı hatası" Sibel Arna'nın meşhur dadılı yazısında vardı.
Nouveau Riche Sibel Arna muhteşem yatını anlatırken "
sekiz kamera" demişti. O da herhalde "
kamara" diyecekti, baskı hatası oldu.
Hani her şey biraz normale dönmüştü geçen yıllarda? Hani her şeyden daha az korkarak, daha az tedirginlik yaşayarak gündeliği geçiriyorduk? İnsanın yine en büyük düşmanı insan. Kardeş de kardeşin düşmanı. Değişmeyecek bu düzen. Hele hele işin içine başka güçler de girdiğinde düzen budur. O yüzden öyle utopi yaratmanın, mutlu bir dünya hayali kurmanın alemi yok.
via the selby,
Bazen detaylardan o kadar sıkılıyorum ki. Özellikle de benim idarem altında olmayanlardan. Yoksa ince detaycı bir insanım. Ama sadeece benim idarem altında olanlarla ilgileniyorum, diğerleri hiç mi hiç ilgilendirmiyor. İlgilendirmediği gibi sadece yüreğimi yormaktan başka bir boka da yaramıyor. Gerçekten de easy come easy go olsun, uzaklaşalım biraz.
Gerçekten de bir nevi hayalet (sin). Ama favorim(sin). Ama kool (sun). Ama iyi (sin). Ama rahat (sın). Ama gerzek, her şeyin, her bakışın, her arayışın, her sohbetin kendi hakkında olduğunu sananlardan değil (sin). Ama yine de bir nevi hayalet gibi (sin). Sessiz, ağır ve güzel (sin). Hele neredeyse kazıttığın saçlarınla...
Kahve sevgim malum da kuzey cazına olan hiç değil. Sevmiyorum İskandinav caz müzisyenlerini (hoş modern cazdan da hoşlanan biri değilim, eski old skool bir insanım). Gel gör ki istisnalar olabiliyor. Özellikle çalınan alet piyano olabiliyorsa. Hiçbir şekilde müzisyen olmak istemezdim ama sadece caz piyanisti olmak isterdim-klasik piyanist değil-.Biliyordum ki çok önemli müzisyenlerdendi, biliyordum ki buraya birkaç kere konsere gelmişti ve biliyordum ki yakınlarda 40lı yaşlarında denize daldığında ölmüştü. Sevdiğimiz insan kool şahsiyet K. eminim çok seviyordur (hatta belki bu aralar kendisine yeni bir anotherstar compilation yapmalıyım arabada dinlemesi için) Esbjorn Svensson'ı. Bence de bu parça müthiş (bence piyanodan gelen tınılar sebebiyle). F.A. da aldım retrospektif albümünü, kendime de. Sabah için çok uygun. Kahve ile her şey daha da güzel.
Bazımız Guggenheim, bazımız Trump, bazımız Koç, bazımız Sabuncakis, bazımız A., bazımız Arna, bazımız Alphan, bazımız Turgut, bazımız Ardıç ama en acı gerçek olaraj çoğumuz sıradan. Hatta o kadar ki sıradanlıktan ve ortalamalıktan kaçış ancak bir aile portesine sığmak ya da sığışmak ile oluyor.
this is new york! don't mess with new yorkers!
Bu yılın arzu nesnesi. Louis Vuitton mağazası olan her ülkeye sadece 1 tane gönderiyormuş, bize gönderileni bayağı güzel ama bir o kadar embesil olan- ha bir de sesi çok viyk viyk diye çıkıyor ama ses değiştirilemiyor ne yazık ki, estetik filan yapılıyor da ses telleri daha güzelleştirilemiyor- Tuba Ünsal kapmış (röportajında okudum, o kadar beğenmiş ki bu çantayı dükkana gelince hemen aramışlar o da gidip almış, kredi kartını uzattığında da "ben ne yapıyorum" demiş ama o kadar beğenmiş ki...). Benim ise hayatımda gördüğüm en ama en çirkin şeylerden. Free bag lan bu! İğrenç. Aman Yarabbim. Ya zaten bir insan neden free bag kullanır onu anlamış değilim ama bu kadar çirkinini ise herhalde ancak üzerine para verseler takarım diye düşünüyorum (fiyatı da bu arada 1300 €. hani kimsenin çantasında giydiğinde gözümüz yok ama şu nesneye para verenin zekasından şüphem var). Bakamıyorum o kadar çirkin. Louis Vuitton sevmem seveni de anlamam. Belki Sofia Coppola'nın geçen sene yaptıkları ve eski bavulları olabilir hani kapaklı dolap gibi olanlardan. Ha işte o olabilir evin içinde. Onun dışındakiler benden de benim dünyamdan uzak olsun. Yazık aslında o kadar kaliteli deri kullanıyor ki birçok ünlü markaya işçilik bakımından fark atar. Ama gel gör ki işte varoş markası. Futbolcu türkücü şarkıcı işyerindeki yönetici markası.
Seçilmiş şarkının ruh halim ile ilgisi yok. Sadece çok severim çok güzel şarkıdır ve doğru da olduğunu düşünürüm. Hayatta mutlaka sırtından bıçaklayanlara rastlanır, rastlanmazsa zaten o hayatın bir yerinde bir şeyler çok daha vahim şekilde çıkacakmış gibi gelir. Küçükken daha fazla, gençlik hallerinde yine az ama o kadar da az değil, ileri gençlik zamanında gitgide azalan şekilde, olgunluk döneminde hemen hiç gibi geliyor bana bu sırttan bıçaklanma hadisesi. Ya da öyle olmalı değil mi? Ders almalı insan yaşadıklarından, yaşatılanlardan, yüzüne gülüp de arkadasından konuşanlardan, dostum deyip de puşt çıkanlardan. E almıyorsa da yapacak bir şey yok, ömür boyu kaderine ağlayabilir. Ne demişler, fool me once shame on you, fool me twice shame on me.
