Bazen ve yine insanların ne kadar sığ, ne kadar aptal olduklarını düşünmekten kendimi alamıyorum. Hele hele gençleri gördükçe... Aman yarabbim o ne cehalet, o ne görgüsüzlük, o ne şuursuzluk.
Üzülmüyorum çünkü neticede benim değiller ayrıca herhangi bir bağ da hissetmiyorum ama kötü geliyorlar. Görmek, hissetmek, duymak, okumak, dinlemek. Kısacası her türlü eylemleri gereksiz ve kötü geliyor. Yani dünya döndükçe bunlar da yaşayacaklar. Bu halde, bu varoluş içerisinde. Varolsunlar da istemezdim öylesine sahip olmayı, öylesinin ebeveyni olmayı. Olanları ise dünyaya bu varlıkları getirdikleri, böylesine hale soktukları için tebrik ediyorum.
No comments:
Post a Comment