..." halka umut vermek için düşman gereklidir. birileri yurtseverliğin ayaktakımının son sığınağı olduğunu söyledi: ahlaksal ilkeleri olmayanlar genellikle bir bayrağa sarınırlar, soysuzlar da daima ırklarının saflığı ile övünürler. ulusal kimlik, mirastan yoksun kalanların son pınarıdır. şimdi kimliğin anlamı nefreti üzerinde temelleniyor, aynı olmayana duyulan nefret üzerine. nefreti uygar bir tutku olarak beslemek gerekir. düşmanı, halkların dostudur. insanın kendi sefilliğine mazeret bulabilmesi için nefret edecek birisine gereksinmesi vardır. nefret insanın en kadim tutkusudur. anormal olan durum sevgidir. isa bu nedenle öldürüldü: doğaya karşı olan bir şeyden söz ediyordu. insan birini, bütün bir ömrü boyunca sevemez, bu olanaksız umuttan zina, ana katli, dosta ihanet doğar...oysa insan ömür boyu birinden nefret edebilir. yeter ki nefretimizi körüklesin. nefret yüreği ısıtır."...
umberto eco, prag mezarlığı, s:383
korkunç kötü bir tercüme ama güzel roman
No comments:
Post a Comment