Açılış ve bitiş aynı anda

Aslında her şeyi başka düşünmüştüm ama olmadı. Planım saat 7'deki açılışta biraz kalıp 10'a doğru şehre dönüp kadim dostum Sekvotka ile buluşup Roxy'e gitmekti.

Ancak dün cuma olduğu, trafik feci şekilde insanın yüreğini tükettiği, açılış Emirgan'daki Sabancı Müzesi'nde (Abidin Dino Sergisi) gerçekleştiği, Galatasaray'dan Emirgan'a 2 saat 15 dakikada gidip J.A. ile sonunda birbirimize girdiğimiz için, vardığımızda artık benim yüreğim tamamen tükendiği ve fiziksel olarak neredeyse yere yığılacak kadar yorgun hissetmemden ötürü asıl isteğim arzum gerçekleşmedi.

Oysa gayet de yoğun şekilde çıkmayı istiyordum. Galiba yetişkin hale geldikten sonra gece çıkma hadisesi ile ilgili olarak garip dönemler yaşıyorum. Kimi zaman çok istesem de kimi zaman hiç istemem. Bu aralar ise pek istememe dönemindeyim. Sıkılıyorum. Sanıyorum başka bir sebebi de var, onu da son günlerde tahlil ettim ne olduğunu, konuşmam lazım bu duyguyu bana yaşatanla.

Kadim dostum Sekvotka yıllardır kadim dostum olduğu için bilir bendeki bu gel-git durumunu, kendi halime bırakır. Doğru da yapar çünkü neticede bu bir gel-git durumudur, geçer gider "glamour sortie" duygusu geri döner mutlaka. Ancak kendisi dün müthiş bir matematik hesabı yapmış ve bu ay bende tezahür eden ve iki kere onun beynini "çıkalım çıkalım" diye yediğim gecelerin neyi ifade ettiğini düşünmüş ve bulmuş. Doğru bulmuş da açıkcası pek öyle düşünmemiştim. Fekat içgüdüsel olarak doğru olduğunu söyleyebilirim. Zekasını tebrik ediyorum-bir kez daha. O halde paşam, tonight is the night!

P.S. Yukarda bahsettiğim gece çıkma gel-gitlerinin bende yarattığı tek olumsuzluk, durumun insanlardaki algılanışı. Genel algı çok derdim değil ama en yakınlarda bile nedense "nasıl olsa gelmez, çıkmaz" gibi oluşan bir algı ile "çağrılmama" veya " ama nasıl olsa gelmezdin o yüzden hiç söylemedik bile" diye düşünme biçimleri gerçekleşiyor. Ki bu insanı çemberin dışına iten, tamamıyla yanlış bir algı. Oysa her şey tek bir soru ve bir cevap ile bitebilir; önyargıya gerek kalmadan.