Mutluluk

Mutluluk herkese göre değişen bir şey. Benimkisi ile onunkisi, diğerininki birbirine uymuyor. Temelde belki benzeyen şeyler vardır mutlaka da özellikle de bugünlerde herkesin mutluluğu bambaşka. Benim bugünlerdeki biraz gerzek bir şey olsa da aslında epey büyük bir mutluluk, gururlandıran bir mutluluk. Dün tesadüfen kulağımda yıllar sonra ilk kez duyduğum Nothing Worth Living For ve hiçbir şey hissetmemem benim için büyük mutluluktur. Daha doğrusu ruhuma dokunan, melankolik, gözlerimi bir yere sabitleyip hüzünlüce bakacağım bir duygu (gerçi en son bir şarkı dinleyerek melankolik vaziyette gözlerimi bir noktaya kilitleyip baktığımda yıl 1997'diydi). Aksine gayet gülerek dinledim Violent Femmes 'ın bu azap dolu, bir zamanlar azap listemin en başındaki şarkıyı. İşte benim şu sıralardaki mutluluğum; kendi azabımda yüzmüyor, ondan beslenmiyor ve en güzeli arızalı olmayı marifet sanmıyor oluşum mutluluğumdur. Hayatın zaten herkes için kendi zorlukları olduğu gerçek de kendi ayaklarının üzerinde durmak, geleceğe dair kendine güvenmek umut taşıyabilmek için önemli. Umut; başkasının üzerinden kurgulanan, bağımlı değil, insanın kendisinin içinden çıkan olsun. En azından benim için. İşte bu yüzden Nothing Worth Living For, The Loom of the Land, Legs, Idiot Prayer, See My Ships vs gibi manasız ergen ruh hallerinde damarlarımı açma romantizminin listesindeki herhangi bir şarkıyı dinlerken kayıtsız kalmak, varlığı insanı boğazın geriye doğru çeken tasma olan bir mutsuzluk hissiyatının yokluğu benim için gerçek bir mutluluk. Süslü değil ama gerçek. En sevdiğim.