Ya her gün bir yerde birileri sürekli basıp gitmek, arkasına bakmamak, kendisinin yetiştiği toprağın ortalığa saldığı kötülük tohumlarını sonsuza kadar unutma istemi ile güne başlar mı? Veya gün içerisinde gelişen olaylar onu düşünceye getirir mi? Normalite, huzur, sükunet, dinginlik bu kadar mı zor? Ya da insan her gün şiştikçe şişmeye devam eder mi, nefes alamadan yaşadığını hisseder mi? Edermiş. Hayatta bu da varmış. Neye şaşırıyoruz ki? Adaletin olacağını düşündük mü ki güne umutla başladık?
Şiştim. Öyle böyle değil ama şiştim.
No comments:
Post a Comment