Günlerdir konuşuyorduk ama bugün oldu.
Artık ortalık yere "acaba yaptı mı?" diyerek basma korkusu yok, evin bütün kapılarını kapatıp çıkma durumu yok, sabahları beynimde yankılanan "beni besle" miyavlaması yok, tatile giderken pansiyona bırakma derdi yok, gündüzleri koltukta yanıma geceleri de yatakta ayaklarıma yapışıp tüm alanı kaplaması yok, sesi yok, miyavlaması yok, şirin bakışları yok, gerzekçe koşuşturması yok.
Bitti. Kanser insanda hayvanda da aynı şekilde yayılıp sona geliyormuş. Bazen bir şey yapılamıyormuş ve sonlandırmak gerekiyormuş. Şahane.
Şiva ; bir dönemin sonu.
1 comment:
ahhhh üzüldüm şekerimm çok...
Post a Comment