Gil Scott-Heron 1971 yılında piyasaya sürdüğü albümünde "Home is where the hatred is" gibi acıklı ama bir junkie gerçeğini anlattığı şarkısını yayınlıyor. Müziği harikadır, sözleri ise etkileyici tabii de amerikalı/ingiliz filan olmadığımız için ilk anda vuran onlar olmuyor yani her daim notalar çok da çekici geliyor haliyle.
whatever...
Dün gece, 1 saat 45 dakikalık bir telefon konuşmasından sonra kendimi evimde, yüreğimde hissettim. Ya da evin ne olduğunu hissettim. Normale, olağana bırakınca böyle oluyor galiba. Hala her şey tam olarak yoluna girmiş değil bizim cephede ama güneş açtı, gece kötü uyumadım hatta rüyalarım efsane fantastik haline geri döndü, sabah da gülümseyerek kalktım. O sırada "güneş açtı" mesajını da görünce iyice iyi hissettim, eve geri dönüş yolundayım hatta yolu epeyce yarıladım. Konuşurken dün telefonda, "herhalde 10 yıldır böyle bir şey, böyle bir ağırlık hissetmiyordum üzerimde" dedim. Tarih tekerrür ama hayat asla dünün aynısı değil. Olmasın da zaten. Daha yamaha'mdan yayılacak muhteşemlikte veya technics'i mutlu edecek bir şey dinlemiş değilim ama aklımda Home is where the hatred is geldi, onu dinledim, müziğine bayıldım ama başlığını da bize uygun olacak şekilde home is where heart is olarak değiştirdim; oldu. Çok yakındır parlak günler.
p.s. gerçekten de metronun yürüyen merdivenlerinden çıkıp paris'te olmak, caddenin kenarında zibidi vespa'sı ile bekleyen halini görmek istiyorum.
2 comments:
sabahtan beri aklıma bir kelime takıldı. Şarkı falan değil, kelime!: "everlasting"
ne ki acep??
gercekten ne ki acep? "everlasting". allah allah. ever/ lasting/for/ever/last/ing . ilginc vesselam, hic duymamistim.
Post a Comment