Malum bugün 12 Eylül. A. Ailesi'nin özelinde olduğu kadar bütün Türkiye için kabus bir dönemin başlangıcı. Geçti gitti, geçmedi gitmedi, bilemem de hayat devam ediyor. Acılar geçmiyor ama değişiyor insanlar bu acılardan kendi yollarını çiziyorlar. En azından deniyorlar ileri gitmek istiyorlar. Kusura bakma bebeğim ama inadına ediyor! Sen 33 yıl önce bizim canımızı acıtırken gücünün ebediyen süreceğini sanmıştın ama yanıldın. Sen de rejimin de evleri basın tacizci kolluk gücün de, F.A.'ya o elektriği veren işkencecin de geçti gitti. Gönülde de vücutta da elbet bıraktığı yarası vardır da, aynen makyaj yaparken kullanılan kapatıcı gibi, 33 yılda yaşanan başka olaylar, mutluluklar sevinçler başarılar bu yaraların yıllar boyunca kaybettirdi.
Konunun özelinde biz fena değiliz de iktidar denilen, politik güç denilen şey hala aynı yerde, aynı zeka seviyesinde, aynı algıda. Hal böyle olunca 33 yılda öğrenilen ve öğretilenler alışveriş merkezi inşaatı, mevkiisi konumu ne olursa olsun herkesin birbiri ile kaba saba konuşma biçimi, beceremeyince diğerini boklama, değerini düşürme, sürekli mağdurmuş gibi yaşama, yalan ile her şeyin yapılabileceğini gösterme, görgüsüzlüğün ön plana çıkartılıp bunun artı değermiş gibi yansıtılması, eğitimin, bilginin değersiz baskın basanındır üslubu ile varolmanın bu sistemde geçer akçe olmaktan ileriye gidemiyor. Kısacası 33 yılda her şeyi herkesten daha iyi bilen tepedekiler, kendilerine aynada bakmadıkları, hep başkalarını suçlamayı marifet sanıp sürekli mağduru oynadıkları için aşağıdakilerle kopardıkları bağları iyice kopardılar, bir bridge together inşaa edemediler. Edemeyecekler de. Bundan sonra gidilecek en son yer burasıdır, bundan başkası kişisel başarılardır.
Aslında sorum şu (hem kişisel hem de kamusal hayatta) "hala mağduriyet ve mağdur edilmiş bir geçmişe sahip olma hikayesi üzerinden işleri halletmekten, suçu başkalarına atmaktan, bir kez olsun hatanın kendinizde olduğunu düşünmemekten sıkılmadınız mı? "
"Apres moi, le déluge" canım! sana kolay gelsin! bu arada winter is coming!
Konunun özelinde biz fena değiliz de iktidar denilen, politik güç denilen şey hala aynı yerde, aynı zeka seviyesinde, aynı algıda. Hal böyle olunca 33 yılda öğrenilen ve öğretilenler alışveriş merkezi inşaatı, mevkiisi konumu ne olursa olsun herkesin birbiri ile kaba saba konuşma biçimi, beceremeyince diğerini boklama, değerini düşürme, sürekli mağdurmuş gibi yaşama, yalan ile her şeyin yapılabileceğini gösterme, görgüsüzlüğün ön plana çıkartılıp bunun artı değermiş gibi yansıtılması, eğitimin, bilginin değersiz baskın basanındır üslubu ile varolmanın bu sistemde geçer akçe olmaktan ileriye gidemiyor. Kısacası 33 yılda her şeyi herkesten daha iyi bilen tepedekiler, kendilerine aynada bakmadıkları, hep başkalarını suçlamayı marifet sanıp sürekli mağduru oynadıkları için aşağıdakilerle kopardıkları bağları iyice kopardılar, bir bridge together inşaa edemediler. Edemeyecekler de. Bundan sonra gidilecek en son yer burasıdır, bundan başkası kişisel başarılardır.
Aslında sorum şu (hem kişisel hem de kamusal hayatta) "hala mağduriyet ve mağdur edilmiş bir geçmişe sahip olma hikayesi üzerinden işleri halletmekten, suçu başkalarına atmaktan, bir kez olsun hatanın kendinizde olduğunu düşünmemekten sıkılmadınız mı? "
"Apres moi, le déluge" canım! sana kolay gelsin! bu arada winter is coming!
No comments:
Post a Comment