Ve son.

Bekliyorduk. Bugün de beklenen oldu. Bu sabah değil, öğlen de değil, akşamüstüne doğru bir saatlerde. Zaten J.A. arayıp da o yumuşak sesi ile "sen bir bana muayenehaneye uğrasana bir kahve içip konuşalım" dediğinde biliyordum ne olduğunu. Çok çekmedi ve ne hale düştüğünün de farkına varmadı. Aslında güzel bir gündü bugün, ayrılışı da güzel oldu. Ölümlerin ardından "o şimdi gökyüzünde güneş oldu, yıldız oldu, kuş oldu " gibi söylemler o kadar antipatik geliyor ki anlatamam. Hele hele bunları koca koca kadınlardan duymak- en azından benim için- tüyler ürpertici. whatever. Ben anneannesi ve dedesi tarafından çok şımartılan bir torundum, bugün itibariyle artık torunluk sıfatım kalmadı... Ve ne olursa olsun ben anneannesini çok seven bir torundum, bu durum ise hep böyle kalacak.

p.s. j.a. ise her daim kahramanım. bir kadının annesinin ölümü kendisi kaç yaşında olursa olsun yaşanması çok ağır bir durum olmasına rağmen kendi annesinin ölümünü kendi kızına bir insan bu kadar mı yumuşak bir tonla söyleyebilir, ifade ile yaklaşabilir? işte j.a.