Bazen-özellikle de şu aralar- ne dediklerimle kendimi ifade edebiliyorum, ne düşüncemi doğru anlatabiliyorum, ne de ağzımdan çıkan kelimeler doğru yeri buluyor, ne de içimdekilerin anlaşıldığını hissediyorum. Ve o kadar sıkılıyorum ki bu durumdan. Ve bazen gerçekten hiçbir şeyi söylemek içimden gelmiyor. Sonucunu bildiğim, daha önce yaşadığım, ve "artık beklemediğimi beklediğim" her tepki ağzımı açtığım her an kapattırıyor. Zorlayıcı olan bu durumun herkes ile geçerli olması; ne içimdekini ifade edebiliyor, ne beynimdekini söyleyebiliyor, ne de yüreğimdekini telaffuz edebiliyorum.
Pandora'nın kutusu kapandıkça kapanıyor.
No comments:
Post a Comment