Sözlerle keşfetmek

Sözlerle keşfetmek birini. Veya birilerini. Aslında güzel hatta kimilerine göre romantik olduğu düşünülse de şahsen muhtelif deneyimler neticesinde o kadar da "güzel" olduğuna katılmıyorum. Aksine korkutucu. Özellikle de sanal dünyanın, facebook, instagram, twitter gibi mecralarında hiç de öyle istemeden, tesadüfen görülenlerde. Hani kişinin, arkadaşının, sevgilisinin çirkin yönlerini onun sözleri üzerinden görmesi oldukça kötü bir deneyim de hiç tanımadıklarınınkini görmesi, kötüden ziyade utanç verici bile olabiliyor, okudukça onun yerine utanıp "hadi canım, tahmin ediyorduk da bu kadar da kezban olamazsın", "of bıraksak artık bu ağır abi tavırlarını, kime neyin havası" düşüncelerini beyninde döndürüyor.

Ben şahsen sıradanlığından, kezbanlığından yazdıklarını okurken güneş gözlüğü takma arzusu taşıyacak kadar utandım. Bakamadım. Cidden tahmin ediyordum böyle bir şey olduğunu ama yine de... En kötüsü, hiç sevmediğim "acıma" duygu dahi hissettim. Ve her şeyden öte verilmiş sadakam varmış diye düşündüm.

Ha, bir de tanıdıkların, en yakınlardakilerin sözlerle keşfi var ki, işte o başka bir hikaye. Çoğunlukla o da beklenen güzelliklerin aksine yine acı ve üzücü ve tabii çirkin bir hikayeye dönüşmüş oluyor çünkü sözler bazen konuşurken tutulamıyor, güzel demek isterken çirkin deniliyor, lapsus kendini belli ediyor, gurur duyacakken rezil ediyor, acılı elini tutmak isterken "allah'tan benim başıma gelmedi" düşüncesi istemeden de olsa ifade ediliyor. Herhalde en güzeli yüzyüze konuşurken ortaya çıkıyor. Her seferinde daha da derine. Zaten sonra bitiyor.

this is the end, baby.